Will & Grace en het Oprahmomentje bij Kapper Cuzco
Blijf op de hoogte en volg Will
27 Maart 2015 | Peru, Cuzco
'Inderdaad, wel een beetje oneerlijk dat de andere toeristen wel een afgetrainde Tanzaniaanse local als reisleider hebben gekregen en jullie niet', mompelt Will met een mond vol fairtrade Tony. Terwijl hij voor zich ziet hoe Grace & Chantal met felgekleurde tijgerprint de 'Groeten uit de Rimboe-cultuur' proberen te omarmen, maar in werkelijkheid het avondmaal van de plaatselijke Himba-stam de stuipen op lijf jagen, brengt ons pre-verpleegkunig talentje op de achtergrond in volledige ervarenheid glijmiddel aan op een onzichtbare katheter. Vanaf de bank aanschouwen twee Finse herten wat verschrikt een daaropvolgend examen-theaterstuk en Will schraapt voor het moment al zijn valsheid bij elkaar; "Dat heb jij vaker gedaan, ontdekkingsreizigertje!".
Terwijl de neus van onze jonge woudloopster verdwijnt in de door haar en Albert gesponsorde moestuin, realiseert Grace zich dat ze nog geen maand geleden de show stal op de set van Unicef's Voedseltekort '97. Grace vertelt geshockeerd over de droogte, de mislukte oogsten en de honger maar vooral ook over de stofwolken die de felle kleuren van haar zojuist aangeschafte hippe sneakers wat doffer doen laten overkomen dan ze in werkelijkheid zijn. 'Ik merk het al', interrumpeert Will, 'dat gebroken stuifzand in Tanzania vertoont overeenkomsten met die droge tofu-moestuin. Geen leven te bekennen'. Grace probeert het hoofd weg te draaien zoals in een Duitse nagesynchroniseerde Herbalreclame en maakt aanstalten om op volledig ingelezen en adolescente wijze te vertellen over het indrukwekkende dierenrijk dat het Karelhatende land zou doen verrijken. Grace blijkt Will zelfs even stil te kunnen krijgen met de term 'Big Five'. Het vasthouden van de aandacht blijkt van minimale duur wanneer duidelijk wordt dat het hier niet vijf schaarsgeklede bezweette Afrikanen betreft.
'Dat dierenrijk heb je in China toch ook al aanschouwd?', vraagt Will die niet begrijpt waarom Grace die dorre ellende is gaan opzoeken terwijl hij refereert naar de in de plastic fles happende krokodil in het hittegolvende Shanghai. Op hetzelfde moment rollen Will's ogen naar Grace's in de huiskamer opgestelde kledingrek dat naast bloed, zweet en tranen uit Bangladesch tevens wat tijgerprintjes en ivoren-olifantenpailletjes uit Oost-Afrika blijkt te bevatten. Grace blijkt eveneens over beeldmateriaal te beschikken. Iets minder trots dan vorig jaar, in verband met de gedateerdheid van Grace's Iphone, passeren 'prachtige' foto's van buffelwevers de revue. De snelheid van het presenteren van de foto's doet Will denken aan het dagelijks digitale ritueel van het naar links swipen van kansloze Karels. En Will voelt abrupt, in volledige jaloersheid, een iets te vroege hooikoortshoest opkomen die klinkt als 'Carnavalgemist' maar aanvoelt als een beginnende Ebola.
Grace slaat emotioneel de laatste pagina van Jamie's kookboek om, draait met een vinger nog even bekwaam een interessant SPSS-data-analysetje uit en continueert dan het verhaal dat, zelf bestudeerd vanuit Jeep, het eet- en paringsgedrag van dier nummer drie betreft. Will die op hetzelfde moment een beroep probeert te doen op zijn zelf gefabriceerde naslagwerk om te bepalen of Grace's transfer in Kenia nu wel - of niet als officiële travelmap-notering mag gelden, wordt de benodigde vrijheid niet gegund. Met volledige behendigheid stopt onze Bree - midden in het verhaal - op enthousiaste wijze de stekker in het stopcontact. Drie touwtjes op heuphoogte kijken Will vervolgens wat ongemakkelijk aan vanachter de bank en een stofzuigend tafereel volgt dat laten we zeggen bijzonder veel weg heeft van een pasgeboren Girafje dat overeind probeert te komen.
Ik vind de Serengeti eerlijk gezegd meer klinken als een Sociologisch-verantwoorde Tilburgse tuigwijk, schreeuwt Will die boven het geluid van de stofzuiger probeert uit te komen terwijl hij zich nogmaals afvraagt waarom werkgevers niet staan te springen om Will's onderzoeksvaardigheden. Grace heeft Will in de gaten, zij voelt dit soort momenten inmiddels volledig aan. Will zal binnen mum van tijd met volledige creativiteit (lees: coordinator kunst) het reisverhaal naar zich weten toe te draaien. En inderdaad. Will maakt wat interessant klinkende vergelijkingen met Korea en zet als dat duidelijk niet blijkt te werken een tweede poging in. Op geheel sluikse wijze werpt Will de Zanzibar-lievelingsstranden van Grace op. Er wordt wat tropisch geouwehoerd en binnen mum van tijd passeren de verrotte stranden van Peru de revue en bevinden Will & Grace zich drie seconden later terug in de bus onderweg naar de stad van Keizer Cuzco. 'Waar was ik gebleven', zegt Will terwijl hij als een ware verslaafde de caramelkruimels uit de Chocolonely-wikkel bij elkaar veegt.
Als een onverstaanbare spraakwaterval tettert Will vervolgens in alle voldaanheid over de hoogteziekte die hem bijna naar het hoofd steeg, de schone Vlaamse die zowat door een Peruaanse buurman werd aangerand, het prachtige hotel dat zich inzet voor Peruaanse weesjes maar niet voor last-minute creditcard-counter-dilemma's en daaropvolgende Expeditie-Robinson-taxi-acties, de 15% korting voor Peruanen bij Starbucks, het contente gevoel dat Will besteeg wanneer hij bij een knipbeurt van zes Peruaanse soles met 50 soles betaalt en de zaak verlaat (lees: Oprah's befaamde and-a-free-car-for-you-moment), de Jurassic Parc-achige bergen, de haaien-lach van Miss Spoiled Oriental, de rokende vulkaantoppen, de wifi-loosheid, de pelicanen, mister Iglesias, de Lama's, de Kareltrein naar Machu Pucchu (en/of aankoop van Ipad-Mini), Grace's meeting met een Griekse crisisacteur, het uitwaaien op de tropische klifstranden en over de goede vriend Fernando die volgend jaar naar Nederland zal afreizen.
Grace's aandacht is inmiddels volledig gericht op de afgetrainde lichamen en ordinaire foundation-koppen van Geordie Shore. Voor Will het perfecte moment om binnensmonds toe te geven dat de busreis toch niet zo vreselijk was als gedacht. Will, die zich ook tijdens vakanties gedraagt als het verwende puberale broertje van, realiseert zich dat er toch eigenlijk wel een Will & Grace 3.0 moet komen. En terwijl hij terugdenkt aan het doorzichtige glazen toilethokje in de hotelkamer in Liverpool ontstaat er een glimlach op zijn gezicht.
Terwijl de neus van onze jonge woudloopster verdwijnt in de door haar en Albert gesponsorde moestuin, realiseert Grace zich dat ze nog geen maand geleden de show stal op de set van Unicef's Voedseltekort '97. Grace vertelt geshockeerd over de droogte, de mislukte oogsten en de honger maar vooral ook over de stofwolken die de felle kleuren van haar zojuist aangeschafte hippe sneakers wat doffer doen laten overkomen dan ze in werkelijkheid zijn. 'Ik merk het al', interrumpeert Will, 'dat gebroken stuifzand in Tanzania vertoont overeenkomsten met die droge tofu-moestuin. Geen leven te bekennen'. Grace probeert het hoofd weg te draaien zoals in een Duitse nagesynchroniseerde Herbalreclame en maakt aanstalten om op volledig ingelezen en adolescente wijze te vertellen over het indrukwekkende dierenrijk dat het Karelhatende land zou doen verrijken. Grace blijkt Will zelfs even stil te kunnen krijgen met de term 'Big Five'. Het vasthouden van de aandacht blijkt van minimale duur wanneer duidelijk wordt dat het hier niet vijf schaarsgeklede bezweette Afrikanen betreft.
'Dat dierenrijk heb je in China toch ook al aanschouwd?', vraagt Will die niet begrijpt waarom Grace die dorre ellende is gaan opzoeken terwijl hij refereert naar de in de plastic fles happende krokodil in het hittegolvende Shanghai. Op hetzelfde moment rollen Will's ogen naar Grace's in de huiskamer opgestelde kledingrek dat naast bloed, zweet en tranen uit Bangladesch tevens wat tijgerprintjes en ivoren-olifantenpailletjes uit Oost-Afrika blijkt te bevatten. Grace blijkt eveneens over beeldmateriaal te beschikken. Iets minder trots dan vorig jaar, in verband met de gedateerdheid van Grace's Iphone, passeren 'prachtige' foto's van buffelwevers de revue. De snelheid van het presenteren van de foto's doet Will denken aan het dagelijks digitale ritueel van het naar links swipen van kansloze Karels. En Will voelt abrupt, in volledige jaloersheid, een iets te vroege hooikoortshoest opkomen die klinkt als 'Carnavalgemist' maar aanvoelt als een beginnende Ebola.
Grace slaat emotioneel de laatste pagina van Jamie's kookboek om, draait met een vinger nog even bekwaam een interessant SPSS-data-analysetje uit en continueert dan het verhaal dat, zelf bestudeerd vanuit Jeep, het eet- en paringsgedrag van dier nummer drie betreft. Will die op hetzelfde moment een beroep probeert te doen op zijn zelf gefabriceerde naslagwerk om te bepalen of Grace's transfer in Kenia nu wel - of niet als officiële travelmap-notering mag gelden, wordt de benodigde vrijheid niet gegund. Met volledige behendigheid stopt onze Bree - midden in het verhaal - op enthousiaste wijze de stekker in het stopcontact. Drie touwtjes op heuphoogte kijken Will vervolgens wat ongemakkelijk aan vanachter de bank en een stofzuigend tafereel volgt dat laten we zeggen bijzonder veel weg heeft van een pasgeboren Girafje dat overeind probeert te komen.
Ik vind de Serengeti eerlijk gezegd meer klinken als een Sociologisch-verantwoorde Tilburgse tuigwijk, schreeuwt Will die boven het geluid van de stofzuiger probeert uit te komen terwijl hij zich nogmaals afvraagt waarom werkgevers niet staan te springen om Will's onderzoeksvaardigheden. Grace heeft Will in de gaten, zij voelt dit soort momenten inmiddels volledig aan. Will zal binnen mum van tijd met volledige creativiteit (lees: coordinator kunst) het reisverhaal naar zich weten toe te draaien. En inderdaad. Will maakt wat interessant klinkende vergelijkingen met Korea en zet als dat duidelijk niet blijkt te werken een tweede poging in. Op geheel sluikse wijze werpt Will de Zanzibar-lievelingsstranden van Grace op. Er wordt wat tropisch geouwehoerd en binnen mum van tijd passeren de verrotte stranden van Peru de revue en bevinden Will & Grace zich drie seconden later terug in de bus onderweg naar de stad van Keizer Cuzco. 'Waar was ik gebleven', zegt Will terwijl hij als een ware verslaafde de caramelkruimels uit de Chocolonely-wikkel bij elkaar veegt.
Als een onverstaanbare spraakwaterval tettert Will vervolgens in alle voldaanheid over de hoogteziekte die hem bijna naar het hoofd steeg, de schone Vlaamse die zowat door een Peruaanse buurman werd aangerand, het prachtige hotel dat zich inzet voor Peruaanse weesjes maar niet voor last-minute creditcard-counter-dilemma's en daaropvolgende Expeditie-Robinson-taxi-acties, de 15% korting voor Peruanen bij Starbucks, het contente gevoel dat Will besteeg wanneer hij bij een knipbeurt van zes Peruaanse soles met 50 soles betaalt en de zaak verlaat (lees: Oprah's befaamde and-a-free-car-for-you-moment), de Jurassic Parc-achige bergen, de haaien-lach van Miss Spoiled Oriental, de rokende vulkaantoppen, de wifi-loosheid, de pelicanen, mister Iglesias, de Lama's, de Kareltrein naar Machu Pucchu (en/of aankoop van Ipad-Mini), Grace's meeting met een Griekse crisisacteur, het uitwaaien op de tropische klifstranden en over de goede vriend Fernando die volgend jaar naar Nederland zal afreizen.
Grace's aandacht is inmiddels volledig gericht op de afgetrainde lichamen en ordinaire foundation-koppen van Geordie Shore. Voor Will het perfecte moment om binnensmonds toe te geven dat de busreis toch niet zo vreselijk was als gedacht. Will, die zich ook tijdens vakanties gedraagt als het verwende puberale broertje van, realiseert zich dat er toch eigenlijk wel een Will & Grace 3.0 moet komen. En terwijl hij terugdenkt aan het doorzichtige glazen toilethokje in de hotelkamer in Liverpool ontstaat er een glimlach op zijn gezicht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
