Thuis voor de Buis met Will & Grace

Hoezo, ga jij zonder mij Tindr-en in Seoul, vraagt Grace verontwaardigd met een afwisselend jaloerse blik naar het porno anaconda-achterwerk van Nicki Minaj op MTV en de digitale Finnair-ticketbevestiging op Will zijn nieuwe Iphone. Daar doen mijn billen toch zeker niet voor onder, oppert Grace, terwijl een tweede glas water uit een karaf met komkommer, dille, mint en citroen-versierseltjes wordt getoverd. Onze Linda copycat wacht en wacht; een pijnlijk stiltemoment ontstaat. Een bevestiging van de internationale billenexpert en het verlossende woord van deze pathologische neptourist blijven uit. Grace voelt een eerste kriebel in de neus opkomen die volgens Will in korte tijd zal evalueren tot een Ebola-achtige verkoudheid. Maar we gaan toch voor je verjaardag lekker burgerlijk naar Manchester, oppert Will met een dodelijke glimlach, terwijl hij een fictief referentiekadertje met zijn handen vouwt. We gaan naar Liverpool, valse nicht, Liverpool! Trouwens, zonder ramen! Maar dat had ik je toch al verteld?

De keuze tussen een raam in de hotelkamer of gratis borrelen, leek mij snel gemaakt, vertelt toekomstig AA'er Grace trots aan claustrofobische Will. Want, ik, ben immers jarig. En ik ga naar Korea, oppert Will die op datzelfde moment met enige verbijstering een ware radijs in zijn glas terugvindt. Engeland is leuk, maar Azië trekt mij, zoals het sociale netwerk van Will inmiddels heeft begrepen, net iets meer. Grace, die de zin afmaakt en refereert naar het inmiddels welbekende gemis naar uitdaging en het probleem van het hokken van het sociale netwerk, jaja.... blablabla..., snuit om het aandachtsmoment weer naar zich toe te trekken, ongegeneerd haar neus die inmiddels een rode kleur heeft aangenomen en een aantal barstjes vertoont waaraan de zojuist gebruikte zakdoek gedeeltelijk blijft hangen. Maar Peru was toch ook leuk? Zeker, zegt Will, volledig voldaan over zijn Ipad-mini aaiend.

Wanneer Will's oud-huisgenootje appt dat het zebrapad van de Beatles niet in Liverpool ligt maar in Londen, bekijkt Will nog eens zijn perfect door de kapper getrimde achterbuurtbaard in de reflectie van zijn nieuwe device uit Detroit. Nou hop, start die Keizer-Cuzco-film op Netflix, instrueert Grace met Duitse 1940-houding en bovenrivierse tongval terwijl ze geestelijk de digitale flyer van de Drie Dwaze Dagen doorbladert op zoek naar een nieuw matras. Niet veel later blijkt onze keizerlijke Disneyheld de grootste Karel van het Zuidelijk halfrond en meent Grace's sprookje in duigen te vallen. Maar gelukkig komt daar La Boyfriend aanwaaien, opgenaaid door een nietsvermoedende burger die als ware crimineel geen scheidingsbordje op de boodschappenband geplaatst lijkt te hebben. Er wordt afgestemd op Utopia en vijf minuten later aanschouwt het romantische koppel vol smacht een Brabants gesmeerd schouwspel waarbij moeder Vanessa accentloos met een beneden-gemiddelde CITO-score oerman Ivan om haar op dat moment nicotine-vrije vinger probeert te winden. Wie is die lekkere stalen vent, oppert Will?

De Utopia-talenten maken ruimte voor de elitaire downies van Barry. Kijkend naar NPO1, omdat Will van mening is dat de sociale klasse waar hij momenteel aan toebehoort, hetzelfde doet, merkt Will op dat een van de kandidaten opvallend veel weg heeft van een lesbisch actor uit het sociale netwerk. Op hetzelfde moment probeert ons pre-verpleegkundig talentje, Barry en zijn perfecte celmembramen, te ranken op de doable-index en wordt tussendoor een pink-champagne-high-tea, voor het luttele bedrag van 156 gulden en 60 cent gereserveerd in het Hilton. Will probeert een opkomend niet-mannelijk geluid te bedwingen. Hij is zich immers bewust van het feit dat Grace's fanatieke planning binnen nu en 36 uur tot maximale ontplooiing zal komen. Het relaxe hangmatgevoel is totaal verdwenen en een kleine, maar desalniettemin intensieve flashback naar Peru volgt. Will ziet zichzelf alweer op de death-road met liefdesverdriet naast drs. in de planning uit het raam staren.

Toch opmerkelijk dat we uitgerekend in het midden van de nacht over deze niet-verlichte bergtoppen moeten scheuren, oppert Will met bezwete inhammen. Hij ziet de bus al half uit elkaar gereten onderaan de bergtop liggen, terwijl Will & Grace als enige overlevenden in live verbinding staan met een overaantrekkelijke CNN-reporter. Ik heb daar geen outfit voor klaarliggen hoor. De route, die op een hoogte van 400 meter, vooral bestaat uit bochten met aan de linkerkant een mooie rotspartij die het zicht voor de chauffeur ontneemt en rechts een diepe klif met woeste zee die tegen de rotsen oprijdt, wordt op flink tempo genomen door onze buschauffeur. De old fashion bus, die volgens Grace in alle gemakken voorziet, maar naar waarschijnlijkheid in 1995 is afgekeurd om Nederlandse basisschoolleerlingen mee naar zwemles te brengen, wordt hier en daar ingehaald en/of afgesneden door een iets harder rijdende Latino die maar net boven het stuurt van zijn vrachtwagen blijkt uit te komen. En terwijl het verkeer met het knipperen van de koplampen en/of het claxonneren aan de tegemoetkomer kenbaar probeert te maken dat twee seconden later iets voorbij zal scheuren, gaat Will op zoek naar de onzichtbare vangrail en telt op autistische wijze de houten kilometerbordjes om tot rust te komen, bordjes die achteraf herdenkingsplekken voor overleden chauffeurs, passagiers en naïeve toeristen blijken te zijn.

Wanneer de bus een paar uur later tot stilstand komt naast een drive-inn-horror-kerk waar de religieuze buschauffeur een kaarsje voor zijn familie brand, stapt Will de bus uit. De andere theatrale cultuurbarbaren continueren hun coma. Will, die van mening is ook eens avontuurlijk het initiatief te moeten nemen, maakt Grace niet wakker, en huppelt naar buiten. Hij kijkt om zich heen, haalt diep adem en probeert te bedenken op wat voor een helse locatie hij nu weer is beland. Terwijl hij op zoek is naar de lekkere reisleider, rijdt achter hem de half slapende bus door en Will blijft nietsvermoedend achter. Dit laatste aspect heeft uiteraard niet plaatsgevonden. Planner Grace mocht Will dan even uit het oog zijn verloren, Will is in 1999 al eens bij een Italiaanse tankstation achtergelaten door familie die er van uit ging dat hun mini-bonenstaak ergens onder een dekbedovertrek lag verstopt. Dat zal Will geen tweede keer overkomen. Dus terwijl Will, samen met lekkere reisleider Nilo de bus uitstapt, en de irritante Amerikaanse vrouwelijke concurrerende honingbijen hun gemaakte roes uitslapen, probeert Will overdreven interesse voor de Peruaanse cultuur te tonen. En terwijl de levenslustige buschauffeur een kruisje slaat voor zijn familie, en Will in Spanglish probeert uit te leggen dat het op deze locatie wellicht meer verantwoord is een kaarsje voor jezelf en de passagiers op te steken, hupst Will samen met zijn aanstaande weer enthousiast de bus in.

Eenmaal in Arequipa aangekomen wordt er wat beduusd gezocht naar een veilige eettent. De bordjes 'No Guns' beperken volgens Will de uiteindelijke keuze. Met die dodelijke sniperblik van jou komen we immers nergens binnen. Uiteindelijk wordt ergens op een afgelegen locatie toegang verkregen in een Frans cafe. Onze carnivoor verorbert binnen mum van tijd in alle tevredenheid een halve lama met een niet Vogue-waardig schort van zes vierkante meter in het restaurant dat vooral bekend staat om een oneindige trap van meneer Eiffel. Net mijn bankrekening oppert Will, ook oneindig. Grace die voldaan een publiekelijk uitbuikmoment genereert en en trots terugdenkt aan het koloniale rijk van haar Europese voorouders, maakt van het moment gebruik en probeert op elegante wijze haar planning onder het schort tevoorschijn te rollen. Later wordt nog een door heiige mist omringende onzichtbare vulkaantop aanschouwd, door Will een noodvoorraad Nutella en Advocado's aangelegd voor de busreis en wat flirterig op spastische wijze naar een locale Ronaldo geknipoogd. Verder blijft metropool Arequipa een gehucht. Volgens Will voldoende reden om zo snel mogelijk door te crossen naar Cuzco.

Will geraakt enigszins uit zijn flashback wanneer wordt gezapt naar zijn commerciële vrienden. Wanneer alle drie de downies, de liefde hebben verklaard aan Barry, is het immers tijd voor Geer en Goor die momenteel in een korte behulpzame bui verkeren en zorg dragen voor de vergrijzende generatie. Zou jij ook eens moeten doen Will, oppert ambassadrice van Stichting Granny, die jaarlijks uitlegt hoe in tijden van nood met dikke vingers 112 gebeld kan worden. Will, die door alle overvloedige burgerlijkheid in huize Kabeltouw deze snake-erige opmerking niet zag aankomen, werpt een korte zwijgzame 'Devil Wears Prada-blik' op het slappe circus onder Grace's bovenarm.