Nilo & Jasmine en de Strijd om het Reisleiderschap

Met op de achtergrond Grace; 'Lee!? Lee!? Hoor je mij!? Lee!?' die als ware prinses Zorreguieta publiekelijk haar relatie openbaart in een voor haar nog onbekend continent, giet Will nog eens verfrissend een flesje mineraalwater leeg over z'n overbelaste witte voetjes. 'Ja, en? Watertekort of niet, de bloemen staan hier ook in bloei', oppert Will, die meent momenteel zelf ook in de bloei van zijn leven te verkeren. Een afkeurende frons ontstaat op het voorhoofd van de hosteleigenaar die we voor het gemak even Francesco noemen; een frons die is voorafgegaan aan een eerdere frons die ontstond toen Francesco de afgelopen nacht werd geconfronteerd met de niet-heterogene date van onze Will. En terwijl Francesco aanschouwt hoe Grace met uitgestrekte arm uit een minimaal wifi-verbindingsstreepje een Chico-la-Blanco-verbinding probeert te persen, vraagt de hosteleigenaar zich af wat voor een niet-Christelijk open huwelijk Will & Grace eigenlijk hebben afgesloten. Grace geeft het echter al snel op en loopt vervolgens - met een a-ritmisch beladen drafje van een Amerikaanse scoutingleidster die een geheime voorliefde heeft voor het vrouwelijke geslacht - richting het vervoersmiddel der structuur. Will slaat voor de zekerheid nog snel een extra onopvallend schietgebedje en ook dan kan hij met een gerust hart instappen.

Grace neemt plaats op haar gereserveerde troon, zet de airco op -22 (lees: standje Tampere), schuift het gordijntje dicht en probeert met volledige focus de inmiddels twee vertraagde Latijnse kwartiertjes ergens in de geplastificeerde planning te corrigeren. Aan de andere kant van het gangpad realiseert Will zich dat zo'n busreis met narcistische Zwitserse Alpkloten die meer geïntegreerd lijken in Peru dan de locals zelf, het aangename uitzicht op een aandoenlijke reisleider met de naam 'Nilo' en de mogelijkheid om met arme Andesbewoners op de foto te gaan, toch ook zeker zo zijn voordelen heeft. 'Arme Andesbewoners', herhaalt Will, terwijl hij nadenkt over vrijwilligerswerk. Dat zou toch zeker niet misstaan op zijn digitale cv op LinkedIn. Hij ziet het sollicitatie-gesprek in Nederland al voor zich waarbij hij de laatste kandidaat de genadeloze verbale klap toebedeelt wanneer hij op onverschillige wijze vertelt over de hongerige kindertjes die hij heeft geleerd een indrukwekkend ooguitstekend Facebook-profiel aan te maken. Maar nee, Will wordt alleen al bij het idee moe. En laten we wel wezen, Will is hier voor de ontspanning.

Nog voordat bij Will in de bus de verveling toeslaat (lees: Will heeft uit kunnen vogelen of reisleider Milo in het dagelijks leven ook als Karel door het leven huppelt), maakt de bus de eerste stop in Chorrillos. Grace kijkt wat beduusd boven haar administratie uit wanneer een aantal overenthousiaste mede-passagiers iets te overdreven de bus uitstormen om een aantal Facebookwaardige poses aan te nemen. 'Amateurs', schreeuwt Will, gecamoufleerd vanonder zijn snuggie. 'Voel je die sociale druk ook?', zegt Will met a-relaxte intonatie? Niet veel later volgen Will & Grace de groep om even de beentjes te strekken en te socializen. Er wordt cultureel-verantwoord rondgekeken, er worden wat zonnestralen opgevangen en er wordt geluisterd naar de interessante maar desalniettemin nutteloze informatie die door de backpackers de groep in wordt geblazen. Wanneer Grace bij terugkeer vacuumgezogen aan haar nieuwe slippers zoekend naar het verdwenen wifi-verbindingsstreepje zowat de verkeerde bus instapt, is het vooral Will die - zeer onverwachts - onder de indruk is van de krottenwijken die in alle droogte de berg opklimmen. Visueel aantrekkelijk voor de thuisblijvers ook. Flits! Genoeg medeleven, schreeuwt Grace vanuit de bus terwijl ze met bezwete hoekige vinger op haar horloge tikt; 'We gaan naar Silencio Beach. Dat is het zuidelijke deel van de Pacifische Oceaan, Will. #AFVINKEN'.

Die nacht slapen Will & schaarsgeklede Grace in Paracas in een soort van kartonnen strandhutje dat volgens Will zeker niet bestand is tegen een eventuele stormvloed. Er worden nog wat woorden gewisseld over rijpe- en niet rijpe advocado's, mangobomen en Ricky Martin die momenteel in het Karelkamp van Will verkeerd. Er wordt een muskietennet opgehangen en al bijna automatisch maar desalniettemin op zorgvuldige wijze een Deet-stappenplan gevolgd. Grace hoest (lees: citroenlucht), proest en vloekt (lees: zoveelste foutmelding bij het verzenden van een digitale liefdesverklaring) nog wat buren wakker maar dan valt het onafscheidelijke duo al snel in slaap. De volgende ochtend wordt er nog even gesproken over geslachte kippen die met vliegen in de zon liggen te zweten en over de twee pelikanen die Will heeft gespot maar al snel onderbreekt Grace spraakwaterval Will. We zijn hier immers niet om te ouwehoeren, vakantie te vieren of om uit te rusten. Nog geen seconde later komt reisleider Nilo met Grace's bus aangesjeest. En terwijl Grace - zonder vlaggetje - nog wat indruk op Will probeert te maken met de inmiddels verworven kennis over de volgende stad, loopt Will - met pot Nutello onder de arm - wanhopig achter de echte reisleider aan. 'Wist je trouwens dat Huacachina bestaat uit een oase met 115 inwoners?' roept Grace? 'Een dorp met 115 inwoners?' herhaalt Will terwijl hij na een snelle berekening uitkomt op een totaal aantal Karels en/of Katrienen van 11,5.

Vele uren later bevindt de bus zich midden in een uitgestrekte woestijn. 'Wat een indrukwekkende (zand)kleuren en wat een leegte', oppert Grace!. 'Je zult hier maar wonen, in deze uitgestorven oneindige droge ellende', interrumpeert Will, refererend naar zijn Grindr-app die aangeeft dat de eerste beste Karel zich op een afstand van 682 kilometer bevind. Will & Grace raken nog even een tektonische Nazca-plaat met blote voet aan, maken wat foto's van kwallen voor het thuisfront in Geldermalsen, bekijken nog een lokaal schattig museum in the middle of nowhere en hoppen vervolgens met zand in de slippers richting de bus die hen niet veel later naar het wonderbaarlijke Huacachina zal brengen; een klein meertje in het midden van de woestijn omringd door tropische palmbomen, een Spaans mislukt boulevardje en het geluid van woestijnskwats en ordinaire discobeats. En terwijl Will probeert te ontrafelen waarom het meertje na al die jaren nog steeds niet is verdampt, ziet Grace zichzelf al als ware prinses Jasmine op een kleedje over de zandduinen voortbewegen. De werkelijkheid ziet er echter minder Disneylanderig uit voor Grace wanneer blijkt dat het minstens een uur duurt om de top van (een van) de laagste zandduin(en) te bereiken. Eenmaal aan de top uit Grace al snel de nodige kritiek over de op irrationele- en ongestructureerde wijze aangebrachte voorzieningen rondom het meer. Op dat kleine aspect na, is het uitzicht 'breathtaking', zegt Will, terwijl hij zijn wederhelft uitlegt dat hij door al het Engelse spreken in Peru de juiste woorden in zijn eigen taal niet meer kan vinden. En op dat moment aanschouwen Will & Grace op Valentijnsdag in een iets te romantische setting een onvergetelijke zonsondergang. Flits!

Een paar relaxte dagen later, gaat de reis verder naar de meer zuidelijk gelegen stad 'Arequipa'. De echte Peruaanse reisleider - die zich door de ontwikkelingen van de afgelopen dagen duidelijk bedreigd heeft gevoeld door Grace en haar tijdens de busreis in elkaar geknutselde Arequipa-documentatiecentrumpje - zet zijn laatste redmiddel in en drukt op play (lees: illegale Westerse films). Grace is duidelijk niet onder de indruk. Will, die wel geïnteresseerd is om een oppervlakkige blik te werpen op het schattige tv'tje, schuift zijn gordijntje dicht en roept naar Grace 'Het is net alsof we deelnemen aan een of ander uitgedroogde vergrijzings-documentaire van de KRO.' Maar Grace, die momenteel denkt in een muzikaal Nederlands duet te verkeren met Anita Meyer, hoort hem niet. Die dag wordt er - op onverantwoorde wijze - naar meer films gekeken; films die Will natuurlijk allemaal al in de bioscoop heeft gezien. Er wordt nog wat geroddeld over de reizigers in de bus en er wordt vanuit een eenvoudig in elkaar gelast torentje een blik op wat mysterieuze lijnen (lees: Nazca Lines) geworpen. 'Jaja... lekker geloofwaardig deze zelf geconstrueerde toeristische trekpleister', zegt onze universitair geschoolde Will, terwijl hij wijst naar de overduidelijk zichtbare autobanden. 'Ik had die onnozele mede-reizigers toch eerlijk gezegd wel wat hoger ingeschat', fluistert Will naar Grace, waarna hij zijn vertrouwde bus instapt. 'Wie had gedacht dat jij je uiteindelijk thuis zou gaan voelen in deze niet-gestroomlijnde rechthoekige rode bus?', lacht Grace. En wanneer Will zich realiseert dat hij bij deze toeristische Bermuda-driehoek zojuist is ontsnapt aan een mogelijke ramp waarbij een eenmotorig toeristenvliegtuigje en een onervaren LOI-opgeleide piloot betrokken zouden kunnen zijn geweest, deelt Grace het nieuws dat we ruim een uur voor op schema liggen. Uiteraard ook aan de medepassagiers, reisleider en buschauffeurs. En Grace zou Grace niet zijn als ze daarbij een beroep doet op haar extra bekakte Britse accent. Op datzelfde moment hoort Will uit de Iphone-oortjes van Grace het toepasselijke Why-tell-me-Why-refrein van Grace's grote vriendin. Een klein binnenpretje volgt.

Klik. 'Grace, doe jij je gordel ook even om?, vraag Will op groep-acht-achtige-toon. 'Het zou zo jammer zijn als mijn gezicht jouw gordelloze lichaam moet opvangen enzo.' Klik. Zucht.