Tanny & Granny en de Peruaanse Grindr-Tsunami

Wanneer Grace´s befaamde immigratiedienstmomentje kenmerken blijkt te vertonen van een laten we ze zeggen erg informeel theekransje en Will – zonder succes - de aandacht van de nichterige Delta-Karels probeert te trekken, verschijnt het eerste bericht op de nieuwe Chinese aanwinst van Will (lees: Huawei). Het bericht in het bevroren Boston luidt: ´Too bad that we are at an airport, we´re really close´. En terwijl Will het bericht nogmaals probeert te interpreteren en de luchthaven afscannt naar deze dude met brede ontblote torso, werpt Grace een trotse blik op haar eerder gekweekte blaar. ´Oh, we gaan trouwens lekker elitair groepsreizen in Peru´. Een a-relaxe gezichtsexpressie volgt op het gezicht van Will. Daar gaat zijn ontspannen vakantiegevoel.

Het drama der groespreizen is echter al snel vergeten wanneer Will – het Olympische park in Atlanta passerend - achter onze planner aanhuppelt en aan de horizon het Coca Cola Museum verschijnt, waar Grace zo´n kleine 30 minuten later – als een klein verwend kind - onder de Coca Cola tab verwijderd dient te worden. Al sugarcrushend spuit-elft onze Grace over subtropische smaakjes uit Madagascar en Cuba en over een eventuele afzetmarkt in de BeNeLux. En terwijl we ons leven riskeren in het vervoersmiddel van de locals in de staat Georgia, zitten we even later wat meer ontspannen in het vliegtuig dat ons naar Lima zal brengen. Will wat minder relax omdat zijn buren mondkapjes blijken te dragen.

In de nette wijk van Lima aangekomen, valt Grace al snel met haar twee beste vrienden (lees: Lonely Planet in de linkerhand en de Iphone in de rechterhand) in slaap. En terwijl aan de andere kant van de wereld de Nederlandse oermannen de eerste gouden plakken binnenhalen op de Olympische winterspelen, drappeert Will voor de laatste keer de klamboe op Griekse wijze over zijn bed. Wanneer Will uiteindelijk zeker is van het feit dat de trilling die hij zojuist voelde, is te wijten aan een irritante Franse backpakker die op een niet-Christelijk tijdstip het hostel betreedt, en dus niet wordt veroorzaakt door tectonische platen die wat oncharmant platonisch tegen elkaar schuren, is ook Will verdwenen.

De volgende ochtend wordt Grace in volledige gaarheid wakker . Al wankelend betreedt Grace op zeer gedurfde wijze (lees: zonder zonnebril) het toneel, waar zij in zeer korte tijd volledige burgerlijke overeenstemmigheid ervaart met backpackers Tanny & Granny (lees: verkleurde bejaarde Hollanders met hippe Ipad). Ondertussen wordt ook prins Will wakker met een gezicht waar geen Q10-hoeveelheid tegenop te smeren valt. Eenmaal uit de klamboe geklommen, sjokt Will achter Grace aan. Samen richting de kust waar ze ergens boven een abnormaal hoge klif een mooi plekje vinden. Niet omdat Will & Grace elkaar op sportief vlak uit willen dagen, maar gewoon omdat de boulevard in Peru 100 meter hoger ligt dan het strand. Heel praktisch allemaal.

Grace die binnen korte tijd wat kenmerken lijkt te vertonen van een rode kreeft, lijkt nog iets roder aan te lopen wanneer Will –al swipend (lees: Tindr) – de portemonnaie opentrekt voor een moeilijk lopende half blinde Chinese vrouw die er volgens Will bovengemiddeld zielig uitziet. De normaliter zo trotse verzorgingsstaat bewoonster ervaart een klein stoomovenmomentje maar blijkt het incident al snel vergeten wanneer een iets te lesbische latina in uniform ons attendeert op het feit dat er in het park niet in het gras gelegen maar wel gezeten mag worden. ´Dat zal wel cultuur zijn´, oppert Will, terwijl hij verder op zoek gaat naar de eerder gespotte rode papegaaien die voor Grace onzichtbaar blijken te zijn.

´Peru is toch net België´, mompelt Grace een paar subtropische dagen later terwijl ze met doucheslippers over een piramide waggelt. En terwijl Grace haar citaat probeert te beargumenteren, kijkt Will met trillende zenuwwenkbrauw naar de onaantrekkelijke reisleider. Verstond hij dat nu correct? Zware aardbevingen die het gebied momenteel teisteren? Of waren het de Ierse hobbit-accenten en de plastic piep wandelschoenen die voor enige ruis zorgden? Will concludeert dat zijn laatste uur waarschijnlijk al aan het begin van de rondleiding heeft geslagen en denkt - met gecontroleerde ademhalingtechniek - na over een extra NOS-journaal waarbij gebruik wordt gemaakt van zijn huidige Facebook-foto. Zijn wederhelft verkeert daarentegen in volledige rust en harmonie. Zo ontspannen dat Grace zelfs bereid is om hipheid los te koppelen van leeftijd (lees: Grace wordt Facebook-vrienden met droogkloten Tanny & Granny uit het hostel). En omdat Will er automatisch van uit gaat dat hij vannacht hoogstwaarschijnlijk als gevolg van een naschok wordt bedolven onder een laag rotsen, opent hij zijn mobiel en maakt direct een afspraak met mister Grindr. Als Will even later (lees: om 23.20 uur) naar zijn Iglesias vertrekt, valt Grace – kijkend naar haar gouden Ralph & Lauren slippertjes - wederom in een diepe, diepe, hele diepe oppervlakkige slaap.

Wanneer Will de volgende ochtend in volledige verliefdheid terugkeert van zijn Zuid-Amerikaanse Iglesias (lees: sociale druk om brieven te schrijven naar Robbert ten Brink), wordt het andere prinsesje Grace wakker. De roze wolk is echter al snel verdwenen wanneer Will realiseert dat Grace niet eens heeft gemerkt dat Will tot laten we zeggen half vijf weg is geweest. ´Ik had wel mishandeld in een Peruaanse onhygienische opgedroogde rivier met huishoudelijk afval en rotsige stenen gedumpt kunnen zijn!´. En terwijl Grace uitlegt dat je alleen gedumpt kunt worden als je ook daadwerkelijk een relatie hebt met iemand, geeft Will een vervolg aan zijn eerste date. Als een soort van mageneten zijn Will en mister Tropical even later onafscheidelijk aan elkaar vastgekleefd in een hippe Limanese gaybar. Het citaat van moederlief `Ik breek je benen en sleep je met je haren mee naar Nederland als je verliefd durft te worden op een Peruaan en niet terug naar huist komt´, geeft wat extra dimensie aan het geheel. En dat er hierdoor een gat in de planning van Grace onstaat, is een mooi bijkomend verschijnsel voor Grace (lees; een goede gelegenheid om de eerder gemaakte planning waar mogelijk te optimaliseren).

En terwijl Will de volgende ochtend overweegt de taxi naar de supermarkt te pakken (lees: mentale voorbereiding op de groepsreis die gaat komen), pakt Grace nog eens heel vrouwelijk haar backpack in. Wat later stopt er een bus voor het hostel. Will appt nog een aantal keer naar zijn grote vakantieliefde en de busreis gaat beginnen. Zullen Will & Grace de busreis overleven? Houdt de vriendschap stand? En naar welke hippe plekken zal de burgerlijke bus hen allemaal brengen? In een volgende blog worden al je vragen beantwoord!

Hasta Pronto!