Lucas & Nina en de niet-getailleerde Poncho

Net zoals de naar objectieve bronnen refererende (Kw)albert, bewaren Will & Grace natuurlijk het best voor het laatst. Met enige vertraging volgt dan ook hier de climax en tevens het laatste deel van ons cultureel verantwoorde tripje in Oost-Azië. Iets later (en langer) dan verwacht omdat het volgens Will dan net lijkt alsof er langer is gereisd en dat dit ten goede zou komen aan de sociale status in Nederland. Maatschappelijk werker Grace verwijt de vertraging daarentegen aan een post-traumatische stresssyndroom dat is ontstaan door de opeenstapeling van het befaamde Malaria-incident, de aangeboden girl-massage en de modderstromen die laten we zeggen zeker geen verjongingseffect hebben gehad. Inmiddels zijn er zes maanden van rust verstreken en nemen Will (+1) & Grace (+1) in alle burgerlijkheid de laatste tien dagen door. Elitair, zoals altijd.

Terwijl Grace (die van mening is voor eeuwig eenentwintig te blijven) terugdenkt aan de voor Amerikaanse begrippen illegale date met Hong Kong Highschooler (die bereid is alles voor Grace te vertalen en betalen en in alle gayigheid meer verstand lijkt te hebben van nagellak en mode dan Grace zelf) denkt Will terug aan de gedeelde kleedruimtes bij Shek-O Beach (de uitspraak hiervan zegt trouwens niets over wat er op het strand wordt uitgevreten) en aan het geluk aan zijn zijde omdat Will geen slachtoffer is geworden van een shark-attack. Lekker uitwaaien op het strand na al die weken samen plakken in de klamboe. Hemels! En wanneer Grace (die vanwege al haar toiletbezoekjes zelf net een deelnemer lijkt te zijn geworden van The Hunger Games) emotioneel de bladzijde van het gelijknamige boek omslaat, kijkt Will – met het vooruitzicht van nog zeven extra stempels – trots in zijn paspoort. Grace slaat een diepe zucht, schuift de zoveelste banaan naar binnen en sluit haar ogen (lees: doorloopt geestelijk de zes verdiepingen tellende Forever 21 waar ze inmiddels tot klant van de maand is uitgeroepen). Totaal ontspannen, draait Grace zich – als een worstje – om. Met het zonnetje in de haren en ome Henk van Willeke Alberti in de oren neemt een klein briesje ondertussen ons niet-gehuurde paracolletje mee en verstoort het chillmoment van een aantal Aziatische wel-betalende-badgasten achter ons.

Het ontspannen gevoel verdwijnt echter wanneer Grace – laten we zeggen wat a-relax – de balie-medewerker van de Oosterse NS aankijkt en Will last krijgt van zijn allereerste vroegtijdige opvlieger. Niet omdat er verstaanbaar en grammaticaal perfect Engels wordt gesproken maar omdat het woord 'Sold Out' normaliter niet in Grace's vocabulaire is terug te vinden. Hoezo start de Chinese zomervakantie (lees: jaarlijkse volksverhuizing van een miljard Chinezen per trein) deze week? Met een naderend orkaantje en een vliegtuig dat 2000 kilometertjes verderop zal vertrekken, maakt Grace met pijn in het hart (lees: totale grafstemming) het verstandige besluit om nog voor de start van de Massaal-Mobiel-China-weken de trein terug naar Peking te pakken. Zonder glinstering in de ogen neemt Grace de welbekende creditcardhouding aan en met een dodelijke blik grist ze de laatste tickets uit de handen van de medewerker.

Een eerste glimlach verschijnt echter wanneer er wordt ontbeten bij de van oorsprong Scandinavische IKEA en er een bezoekje wordt gebracht aan Disneyland. Dinneren in een Nederlandse Ikea en een bezoekje aan Disneyland Parijs is immers voor gewone mensen, oppert Will in alle overeenstemming. En terwijl Grace tussen alle kleuters in – in een internationaal bootje – enthousiast meezwaait naar nep-krokodillen en nep-olifanten, en tijdens een bezoekje aan de illegale markt in de gaten krijgt dat het afdingen haar wel heel goed afgaat, is het treinticket-incident al snel vergeten. Grace heeft inmiddels wel wat belangrijkers aan het hoofd. Alsof ze in onderhandeling is met de vertegenwoordiger van de UN om de wereldvrede te bewaren staat Grace te discussiëren met een mokkel dat denkt dat het normaal is dat je voor een paar nep-snowboot-UGGS met stenen zolen meer betaald dan het origineel. Met de handen in de heupen, een tikkent voetje in een modieuze slipper en enig stemverhef trippelt ons multi-talent tien minuten later met een grijns van oor tot oor – in alle tevredenheid – naar de volgende etage op zoek naar een volgend slachtoffer. Vanaf dat moment hecht Will nog maar weinig waarde aan de opmerking 'valse nicht'.

Na een bezoekje te hebben gebracht aan Hong Kong dat ooit trouwens aan het Verenigd Koninkrijk toebehoorde, pakken Will & Grace een dagje de Ferry naar het van oorsprong Portugese gokmekka Macau (lees: een week naar Portugal op het Europese vasteland is immers meer weggelegd voor de gemiddelde Nederlander). Terwijl Will voor de derde keer geestelijk alle nooduitgangen rangeert, blijft wit-wegtrekkende Grace vol trots doorratelen over het historische koloniale rijk van de EU. Je zou verwachten dat een lichaam dat drie weken toegeeft aan een shopverslaving en noodzakelijke toiletbezoeken, niet bestand zou zijn tegen een laten we zeggen erg instabiel ferry-vervoersmiddeltje, maar Grace geeft niet toe aan de wiebelende horizon. Na een half uurtje komen we aan op het vasteland waar ze al snel wat meer kleur lijkt te krijgen bij het zien van de sfeervolle stad die je logischerwijs ergens bij de Middenlandse Zee zou verwachten. Onafhankelijk of niet; Portugal behoort tot de Europese Unie, en Nederland ook, dus Grace is van mening dat dit zelfstandige staatje ergens ook aan haar toebehoort (net als trouwens de Nederlandse bedrijven Philips, Shell, Aegon, Heineken en de onlangs overgenomen Scandinavische meubelgigant). Als ware ambassadrice huppelt Grace richting het Mediterraanse centrum.

Na een aantal cultureel verantwoorde moves in Macau en het snaaien van een hoop Portugese droge meuk, keren Will & Grace – zonder gokverslaving – terug naar Hong Kong om een dag later samen met een bejaard duo in de nacht terug te treinen naar Peking. Die nacht (om precies te zijn 02.49 uur) probeert Will met een overduidelijke zucht aan Tannie & Grannie duidelijk te maken dat het niet getolereerd wordt om op dit tijdstip nog te bellen, viberen of the whatsappen. Op dat moment realiseren Will & Grace op de bovenste verdiepingen van het treinstapelbed – starend naar een plafond op een afstand van 10 cm – dan ook dat de eerste kenmerken van burgerlijkheid de kop op steken. Na zo'n 24 uur Aziatisch mobiel telefoonverkeer stopt ons vervoersmiddel en zetten Will & Grace weer voet op Chinese bodem. Fris en fruitig wordt er over en weer geflirt met de plaatselijke immigratiekanjers (lees: Grace drukt een smiley in wanneer wordt gevraagd de douane te beoordelen) en vervolgens lopen Will & Grace een smogvrij regenachtig Peking tegemoet. De smog lijkt ruimte te hebben gemaakt voor zuurstof en zicht. Op tien meter afstand verschijnen eerder voor het oog onzichtbare gebouwen.

In het hotel aanbeland geeft Will aan dat Grace niet veel meer van hem moet verwachten. Will is zich immers – met nog 8 dagen te gaan – mentaal aan het voorbereiden op de terugreis. En terwijl Grace – en publiek – haar pincode op Will's hand schrijft en Will even later met twee pinpassen naar de overkant van de straat wordt gestuurd, verdwijnt Will's glimlach. Niet omdat een erg aantrekkelijk mannelijk crimineel duo ontbreekt maar omdat de bank een storing heeft en aangeeft dat de bank van het thuisland gecontacteerd dient te worden. Na wat gedrama een zoektocht van ruim een uur, vindt Will een mini-geldautomaatje dat wel blijkt toe te geven aan onze fel oranje ING-kaart. Will slaat een zucht van opluchting en huppelt als een ware pooier (op slippertjes) terug naar het hotel, waar Grace – die er inmiddels van uit is gegaan dat Will door de Chinese maffia is gekidnapt – door slachtofferhulp wordt begeleid en met telefoon in de handen op het punt staat Will's moeder op de hoogte te brengen van haar zoon's vermissing. Even later betalen Will & Grace de scheinheiltjes achter de balie (die ons steeds meer laten betalen) en vervolgens ploffen we neer op de welbekende houten matrasjes (klinkt als: pok).

In de laatste week worden er natuurlijk nog steeds hippe activiteiten uitgevoerd. Zo trippelen Will & Grace bijvoorbeeld over een indrukwekkende exotische vismarkt (lees: half verregende naar rottende vis stinkende markt op een vrij onhygiënische parkeer-afwerkplek) om even later de weg terug te vragen bij een aantal kappers die duidelijk zichtbaar als uilen hun hoofd draaien voor onze Will. De niet-Engels sprekende Chinese kappers zijn allen duidelijk bereid om Will de weg te wijzen. Grace (van wie de kappers niet gecharmeerd blijken te zijn) blijft op een veilig afstandje staan kijken naar deze paringsdans. Als honingbijen zoemen de zeker niet onaantrekkelijke kniptalenten om Will heen. Een emotioneel afscheid volgt. We zitten immers ergens in een blue-collar buitenwijk en het begint aardig nat te worden. Met het water tot boven de slippers glijden Will & Grace richting het hotel.

In de hotelkamer volgt een hevige lobby waarna de soapies besluiten de regenbescherming toch maar eens uit de koffer te toveren. Volledig getransformeerd lopen Will & Grace met niet-getailleerde poncho's – die we voor het idee maar even retro noemen – naar een dim sum tent waar Grace binnen een kwartier – na enig non-alcoholisch geborrel (in de maag) – uit het vizier van Will verdwijnt. Wil eet verder en loopt wat later door het winkelcentrum om op zoek te gaan naar presentjes voor het sociale leven (lees: sociale druk). Terwijl Will publiekelijk als deelnemer van het spel 'Hints' probeert uit te beelden dat hij op zoek is naar thee-bloemen en een geldautomaat – en laten we zeggen getuige is geweest van een aantal Ushi-momenten – loopt hij zeker niet ontevreden naar de uitgang waar hij wordt verblind door flitsen. Er van uitgaande dat het wederom de flitsen van camera's zijn, loopt Will – zonnebril-opzettend – door de menigte. Al snel merkt Will dat het hier niet de plaatselijke paparazzi betreft die hem poncho dragend (lees: nieuwe Westerse trend introducerend) probeert vast te leggen – maar dat het enorm onweert en het water (echt!) met bakken tegelijk uit de lucht komt.

Na een aantal significantieberekeningen te hebben uitgevoerd om te bepalen hoe groot de kans is om geraakt te worden door een donderstraal, besluit Will op zoek te gaan naar zijn wederhelft in het hotel. Trottoirs zijn veranderd in watervalletjes en op sommige plaatsen komt het water al tot net onder de knieën. Terwijl Will op zijn slippers door het onhygiënische water probeert te sjokken, vraagt hij zich af welke ziektekiemen hem op dat moment via zijn blaren proberen binnen te dringen. Doorweekt aangekomen in het hotel, zit Grace tot zijn verbazing hoog en droog – alsof er niets aan de hand is - de Linda door te bladeren. Met de befaamde opgetrokken wenkbrauw vraagt Grace – die ruim een uur geleden waarschijnlijk met toilet-tunnelvisie over straat heeft gerend – zich af wat er is gebeurd. Met ongeloof luistert Grace naar het verhaal dat hier en daar wat wordt overdreven en aangedikt. Maar wanneer Will & Grace even later zappend door het typische Chinese tv-zenderaanbod op zoek gaan naar een Engelstalige nieuwsuitzending, worden Will & Grace geconfronteerd met beelden van weggevaagde huizen, ondergelopen metrostations en massale evacuaties. Binnen een dag wordt duidelijk dat alleen al in de stad 79 mensen het hoge water niet hebben overleefd (lees: zijn verdronken of geëlektrocuteerd door omgewaaide masten die in het water terecht zijn gekomen). Het is dan ook niet vreemd dat de mentale voorbereiding van Will om naar huis te gaan enige stagnatie heeft ondervonden.

Al het water dat zo snel op komt zetten blijkt even snel te verdwijnen. Voor het eerst in een maand tijd zien Will & Grace een lichtblauwe lucht en zelfs een zonnetje. Terwijl ze voor de laatste keer door de stad struinen, wordt hun aandacht gegrepen door een vader en zoontje met een mobiel aquariumpje waarin een soort Pokemon-achtig mini-kwalletje jojoot. Op dat moment realiseren Will & Grace zich weer dat ze toch echt in Azië zijn. Een kwal als huisdier is in Nederland immers alleen voor onze Onno weggelegd. Even later brengen Will & Grace nog een bezoek aan een aantal kledingwinkels (want stel je voor dat Grace onbewust een kledingwinkel of kledingrek over het hoofd heeft gezien) om vervolgens de architectonische televisietoren (lees: Nederlands ontwerp) te bewonderen. Wellicht valt er nog wat elitair te socializen, zegt Will tegen Grace, die van mening is dat ook dit Nederlandse werk gedeeltelijk aan haar portefeuille toebehoort.

Op het laatste moment proberen Will & Grace de in China, Hong Kong & Macau aangeschafte inboedel in hun koffer te krijgen. Als echte rijke Westerlingen blijft 75 procent van de oorspronkelijke inhoud van de koffer natuurlijk achter in Peking (lees: voor de armen). We leggen geld op het nachtkastje en schrijven een Engels briefje (dat waarschijnlijk niet begrepen wordt) voor de persoon die onze kamer iedere dag netjes schoonmaakt. Met het vermoeden dat er binnen een uur een ware Aziatische run naar – met een daaropvolgende modieuze catwalk-verkleedpartij in - onze hotelkamer zal plaatsvinden, pakken Will & Grace de taxi naar het vliegveld.

Een indrukwekkende, hilarische en onvergetelijke reis. Voor herhaling vatbaar (indien er een extra klamboe wordt aangeschaft). Wellicht dat we deze website ooit nog mogen gebruiken voor een mooi vervolg. Uiteraard vanuit een andere locatie.

Tzaj Tzjen,

Will & Grace