Henk & Ingrid en de verdwenen m2

Inmiddels zijn Will & Grace naar Hong Kong afgereisd met de nachttrein. En terwijl Grace toegeeft dat de trein niet alleen voor 'gewone mensen' is, geeft Mr. Peter (lees: slijmerige hoteleigenaar die in de mail heel aardig doet maar in het echt een onaantrekkelijke geldwolverige communicatiekloot blijkt te zijn) ons een veelbelovende upgrade. Vanuit deze speciale upgrade (lees: horor honeymoon suite met uitzichtloos raam, een plaatselijk woestijnklimaat en een niet roest vrij stalen badkamer) blikken Will & Grace terug op hun claustrofobische avonturen in Shanghai en op de theekransjes in Hangzhou. [Waar!?]

"Kuch, Kuch. Ik ben verkouden. Ik voel me net Hans Klok met die airco boven mijn donder." Schaars geklede Grace draait zich nog eens om, werpt een oppervlakkige blik op haar nieuwe OPI-aanwinst en denkt aan de opmerking van de moeder van Will; "We zijn niet ziek, we zijn niet zwak, we zijn niet misselijk. We gaan gewoon shoppen in Shanghai." En met de gouden creditcard in de aanslag huppelt Grace de Westerse wereld tegemoet. Will loopt er wat stoer achteraan. Gewoon omdat het kan.

Na - wat later - een blik te hebben geworpen op de indrukwekkende skyline van Shanghai en laten we zeggen een bezoekje te hebben gebracht aan ongeveer 67 kledingwinkels, keren we terug naar onze villa. Zoals het merknaampje van ons toilet 'cozy' al doet vermoeden, betreft het hier een vrij krappe villa. Beeld je een appartement in met alle voorzieningen! Wauw! Perfect! En vertaal dat beeld nu naar een hok van 6 m2. In de praktijk betekent dit dat de bagage op rationele wijze verplaatst dient te worden wanneer een bezoekje aan de douche gebracht wordt. De kont lijkt niet gekeerd te kunnen worden. Kortom de ideale ingredienten voor de nodige burgelijke Henk & Ingrid momenten.

En terwijl Grace - na een bezoekje aan de dierentuin - ratelt over bamboe etende panda's en in plastic flessen bijtende krokodillen haalt Will voor het laatst zijn neus op. Niet omdat de verkoudheid verdwenen is, maar gewoon omdat het - niet - meer kan. Tegen alle Chinese heersende normen in, spreekt Grace haar veto uit. En terwijl Grace bij de muskusratten aanbelandt, voelt Will iets onaangenaams op zijn arm: een mug! Nadat Grace - laten we zeggen - getuige is geweest van een bepaalde niet-ontspannen reactie van Will, verdwijnt Will achter tropenellende.nl - om twee minuten later getransformeerd terug te keren als dik aangeklede wandelende citrusvrucht. De activiteit "daten" (klinkt als: deet-en) krijgt vanaf dit moment een geheel nieuwe betekenis.

Wanneer Mister Malaria bijkomt van deze ingrijpende gebeurtenis en Grace blijft ouwehoeren over flamingo's, arenden en Finnen, trippelt daar een zeker - niet - onaantrekkelijke 'The Voice of China-regisseur' door het referentiekader van onze Will. Waar Malaria zo abrupt de kop op stak, zo snel is deze ook weer verdwenen. Will ziet zich al zeker twee treden op de roze-ladder stijgen wanneer hij bij aankomst in Nederland kan vertellen: "Nee, ik heb Wong in China leren kennen. Hij werkt voor de Voice". Dit beeld verandert echter in een utopie wanneer twee - duidelijk iets te sloerige - Chinese rotmokkels roet in de rijst komen gooien. Met achterlijke nep lachjes winden ze de voice om hun vingers. Trutjes.

Na Shanghai wordt een bezoekje gebracht aan de UNESCO meren van Hangzhou. Waar Grace nog moet bijkomen van de achterlijke Watson-medewerkers die haar bestormen met acne en bleekmiddeltjes en Will nog geshockeerd is van de aangeboden 'Girl Massage' in de winkelstraat van Shanghai, dient zich een nieuwe shock aan. In Hangzhou blijkt het geen 32 graden te zijn maar 42 graden met een iets te hoge luchtvochtigheid. Dit betekent dat een individu - in rusttoestand - al gutsend de deur opent en laten we zeggen een halve liter vocht per minuut verliest. Met een tempo van twee hoogebejaarden fietsen Will & Grace de volgende dag richting de meren. Het roer slaat om wanneer blijkt dat er bootjes gehuurd kunnen worden. Als gedreven kapiteins bezeilen Henk & Ingrid de prachtige meren. Ook hier is echter niet te ontkomen aan de camera. [Kijk daar die twee witte op ons UNESCO-meer!]

En om de middag af te sluiten wordt een bezoekje gebracht aan DE waterval van Hangzhou. Na een hele klim door het park is daar de verfrissende - voor de helft uitgedroogde - waterval. "Is dit nu de waterval!?" roept Will. Een duik lijkt niet mogelijk. Al snel fietsen Will & Grace terug naar het iddilische appartementje in de bergen. Onderweg wordt er nog gesjanst met een plaatselijke politie-agent die zowel naar Will als naar Grace lijkt te knipogen. En ondanks het feit dat Will & Grace Christelijk zijn opgevoed (lees: in principe alles zouden moeten delen), gaat dit ons iets te ver. We fietsen door en ploffen neer in onze kamer bij de theeplantages. Grace iets minder ontspannen omdat bij het inleveren van de fietsen wordt gevraagd naar haar fietssleutel en naar de fietssleutel van 'haar husband'.

Veel liefs van Will & Grace!